Από παιδί ένιωθα πως η Ελλάδα είναι για μένα ο χορός των σφουγγαράδων. Αυτό το περίτεχνο, άβολο χοροθεατρικό δρώμενο, που στα μάτια ενός μη γνώστη, δείχνει σχεδόν σοκαριστικό. Ενα σύνολο ανθρώπων, ομοιόμορφα ντυμένων, που πάνε μαζί συγκεκριμένα βήματα. Δείχνουν όμοιοι, με κοινό στόχο, η μουσική τους ξεσηκώνει.

Είναι νησιώτικη, πατάνε με τις μύτες, χορεύουν στον αέρα και οι βράκες τους φουσκώνουν. Μέχρι που η μουσική, όπως και η ζωή, θα πάψει να είναι χαρούμενη, θα γίνει αμανές, μελαγχολία, πόνος. Ο πρώτος θα λυγίσει. Θα πέσει στο έδαφος, δε θα δεχτεί εύκολα βοήθεια από κανέναν. Μα θα ξανασηκωθεί. Δεν είναι όπως νομίζαμε στην αρχή. Είναι βαριά άρρωστος, ασθενής στο κορμί, με ένα νευρικό σύστημα ταλαιπωρημένο, που ο ίδιος το ώθησε στα άκρα. Δεν τις πήρε όπως έπρεπε τις ανάσες, έμεινε λειψή μετά η ζωή. 

Το ελληνικό τραγούδι είχε πάντα μια αναφορά στον τραγικό αυτό χορό, που θέλει πολλά κότσια για να τον χορέψεις. "Βάζω μπρος στα δυο μου χέρια και σηκώνομαι" λέει το "Τα παιδιά της γειτονιάς σου". "Πέφτω και σηκώνομαι" λέει ένα σύγχρονο τραγούδι του ράπερ Εισβολέα, εμπνευσμένο επίσης από την Ελληνική παράδοση. 

Κάλυμνος... Τόσο μακριά από την Καλαμάτα. Στο άκουσμά της, σκέφτεται κανείς ώρες ταξιδιού, χιλιόμετρα και μίλια απόστασης... Ενα άγνωστο νησί, μικρούλι, με τόσες γωνιές... Οι φωτογραφίες που ακολουθούν απεικονίζουν σε ένα ποσοστό και μόνο την ομορφιά της....

Επιμέλεια: Γιούλα Σαρδέλη