Λίγοι μπορούν να πουν ότι κάποια στιγμή στη ζωή τους ταξίδεψαν στο Φερνάντο ντε Νορόνια και επισκέφθηκαν τις υπέροχες παραλίες του. Και όχι γιατί δεν προσπάθησαν.
Αυτό το υπέροχο αρχιπέλαγος με τις από 21 νησίδες στον Ατλαντικό ωκεανό, περίπου 354 χλμ από τις ακτές της Βραζιλίας αποτελεί ολόκληρο μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και στην προσπάθεια να προστατευθεί μοναδική ομορφιά του, έχει όριο επισκεπτών. Μόνο 420 επισκέπτες την ημέρα μπορούν να το επισκεφθούν, όπως αναφέρεται σε αφιέρωμα του BBC.
Παλιότερα ήταν ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα. Λόγω της απομονωμένης τοποθεσίας του, το νησί αυτό το χρησιμοποιούσαν σαν φυλακή από τον 18ο έως τον 20ο αιώνα.
Δολοφόνοι, κλέφτες, βιαστές και πολιτικοί κρατούμενοι, ήταν οι «κάτοικοι» αυτής της φυλακής που αργότερα έγινε παράδεισος.
Τις παραλίες τις χρησιμοποιούσαν μόνο για εκφόρτωση και φόρτωση προϊόντων. Υπήρχαν συνέχεια φύλακες και οι κρατούμενοι δεν μπορούσαν να κάνουν μπάνιο στα καταγάλανα νερά.
Τα χαλάσματα της φυλακής είναι ακόμα ορατά, καλυμμένα από τη φύση.
Η τοποθεσία του στον Ατλαντικό είναι στρατηγικής σημασίας. Κατά τον Β′ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν βάση των αμερικανικών δυνάμεων.
Τώρα έχει γίνει ένα τέλειο ησυχαστήριο. Ένας επίγειος παράδεισος απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο.
Το κύριο νησί έχει έκταση περίπου 18 τετρ. χλμ. και έχει πληθυσμό γύρω στις 3.000 κατοίκους.
Οι επισκέπτες κατά την άφιξή τους πληρώνουν ένα μικρό περιβαλλοντικό τέλος στο Ινστιτούτο Περιβάλλοντος και Ανανεώσιμων Φυσικών Πόρων (IBAMA) της Βραζιλίας.
Όλο το σύμπλεγμα των νησιών στην ουσία αποτελούν τις ορατές υπερθαλάσσιες κορυφές μίας υποθαλάσσιας οροσειράς και είναι στο σύνολό του ηφαιστειακής προέλευσης.
Ανακαλύφθηκε από τον Πορτογάλο θαλασσόλυκο Φερνάντο ντε Νορόνια, από όπου πήρε και το όνομά του. Μέχρι το βασικό νησί να γίνει, το χρησιμοποιούσαν τόσο οι στρατιωτικές δυνάμεις των Πορτογάλων όσο και των Ολλανδών.
Η φυλακή έκλεισε το 1957 αλλά μερικοί κρατούμενοι δεν έφυγαν ποτέ. Παρέμειναν στο νησί και έφτιαξαν τα σπίτια τους, που οι απόγονοί τους τα έχουν ακόμα.
Το νησί εξακολουθεί να θεωρείται απομονωμένο αν και όχι στον βαθμό που ήταν παλιά. Παλιότερα, όταν η Βραζιλία ανακήρυξε την ανεξαρτησία της από την Πορτογαλία, το 1822, έμαθαν τα νέα στο Φερνάντο ντε Νορόνια δύο χρόνια αργότερα.
