«Η λέξη Δωδεκάνησα σημαίνει “Δώδεκα Νησιά”, περίπου είκοσι κατοικημένα νησιά σε αυτό το νησιωτικό σύμπλεγμα στη νοτιοδυτική γωνία της Τουρκίας (και άλλα 100 ακόμη που είναι ακατοίκητα). Αν ανατρέξουμε 50 χρόνια στο παρελθόν, θα δούμε ότι αυτά τα νησιά ήταν εντελώς διαφορετικά σε σχέση με σήμερα», τονίζει ο Guardian.

«Στο νότιο μισό της Τήλου, πάνω στους λόφους υπάρχει το Μικρό Χωριό, η πρώην πρωτεύουσα του νησιού. Ήταν ερημωμένο μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα και πλέον είναι ακατοίκητο, όπως και ο μικρότερος οικισμός Γέρα ή το Πάνω Μερί. Υπάρχουν επίσης διάσπαρτα αγροκτήματα και αγροτικές κατοικίες σε αυτόν τον τόπο που κανείς δεν έχει ζήσει εδώ και πολλά χρόνια, με τα ίσια πέτρινα χωρίσματα και τα τζάκια των κατοικιών να έχουν μείνει ακόμη ανέπαφα», τονίζει.

Στη γειτονική Νίσυρο, «ένα νησί που έχει διαμορφωθεί από τις εκρήξεις του ηφαίστειο στο κέντρο του, τα ερημικά σπηλάδια, κατοικίες μέσα σε σπήλαια, έχουν πέτρινες καμάρες για να τα στηρίξουν. Παράλληλα με την ακτογραμμή, βρίσκονται δύο μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα που έχουν κατασκευαστεί πριν έναν αιώνα για να μπορούν οι επισκέπτες να απολαύσουν τα θεραπευτικά γεωθερμικά νερά του νησιού -όμως πλέον, είναι ερημικά. Από τη άλλη πλευρά του νησιού, ένα μικρό λιμανάκι που περιβάλλεται από μαύρη λάβα είναι πλέον ένα ειδυλλιακό μέρος για κολύμπι».

«Η Χάλκη, ένα από τα μικρότερα κατοικημένα νησιά της Ελλάδας, μοιάζει τεράστια και άγρια ​​όταν περπατάτε πίσω από το λιμάνι της και κατευθύνεστε προς στο ερημωμένο Χωριό ή προς το τραχύ βουνό που είναι διάσπαρτο με σφαιρικές πέτρινες καλύβες για τους βοσκούς», συνεχίζει στο οδοιπορικό της η Μπάρκλεϊ.

«Ακόμα και τα μεγαλύτερα, πιο πολυσύχναστα νησιά διαθέτουν μερικές ασυνήθιστες, ερημικές τοποθεσίες. Στη βορειοδυτική ακτή της Ρόδου, η γη μετατρέπεται απότομα από αστική σε αγροτική και οι λόφοι του νησιού είναι γεμάτοι από μαστιχόδεντρα και θυμαριές. Τα κατσίκια περιπλανιούνται ανέμελα, ενώ οι θάμνοι με κάπαρη και τα πολυάριθμα αμπέλια φτάνουν μέχρι τις κεντρικές οδικές αρτηρίες, ενώ το κέντρο του νησιού είναι στεγασμένο κάτω από ένα πυκνό δάσος», αναφέρει η ταξιδιωτική συντάκτρια.

Η Κως επίσης εκπλήσσει τον επισκέπτη της. «Το χειμώνα, όταν τα ξενοδοχεία είναι κλειστά, είδα πρόβατα να βόσκουν γύρω από αλυκές, κοντά σε μια λίμνη που συχνάζουν φλαμίνγκο. Έμεινα στο χωριό Πυλί, περπάτησα μέσα από διαφορετικά χωριουδάκια και, ενώ περίμενα το κάθε ερημικό χωριό να μοιάζει πολύ με το επόμενο, διαψεύστηκα καθώς κάθε ένα οφείλει την ξεχωριστή του ομορφιά στο γύρω περιβάλλον», τονίζεται στο ρεπορτάζ.

Οι άνθρωποι σε αυτά τα νησιά, όπως επισημαίνει, βιοπορίζονταν από την καλλιέργεια της γης. «Τα σπίτια δεν κατασκευάζονταν αποκλειστικά από πέτρα, αλλά από ασβέστη που φτιαχνόταν μέσα σε κλιβάνους, αξιοποιώντας την αιολική ενέργεια των γύρω ανεμόμυλων ή συσσωρεύοντας βρόχινο νερό μέσα σε τεράστιες δεξαμενές. Πολλές από αυτές τις τοποθεσίες διατήρησαν ανέπαφες τις παραδόσεις τους για μεγάλο χρονικό διάστημα ως αποτέλεσμα της απομόνωσής τους. Σε απομακρυσμένες, αγροτικές τοποθεσίες στη βόρεια Κάρπαθο, συνάντησα άτομα που φτιάχνουν κρασί και τυρί και δερμάτινες μπότες με απλές μεθόδους, με τον τουρισμό να υποστηρίζει έναν σχεδόν χαμένο τρόπο ζωής», προσθέτει.

«Οι κάτοικοι των Δωδεκανήσων ζούσαν από τη γη, ωστόσο επιπλέον ζούσαν και από την αλιεία καθώς βρίσκονται σε ένα σταυροδρόμι μέσα στη Μεσόγειο, άρα πολλοί ευδοκίμησαν και στην ναυπηγική βιομηχανία. Η Κάσος ήταν ένα από αυτά τα νησιά. Όταν τα πλοία της εντάχθηκαν στον πόλεμο για την ελληνική ανεξαρτησία, η Οθωμανική Αυτοκρατορία αντέδρασε σφαγιάζοντας όλα τα αρσενικά του νησιού και στέλνοντας τα γυναικόπαιδα στα σκλαβοπάζαρα. Όμως, όπως περιπλανώμαι σε χωριουδάκια όπως η Παναγία, με τις έξι εκκλησιές της, χαίρομαι να ανακαλύπτω διαρκώς ερημικά σπίτια καπεταναίων», καταλήγει το οδοιπορικό της Μπάρκλεϊ.