Στην παιδική ηλικία της απλότητας, της αθωότητας, τότε που όλα γύρω μας έμοιαζαν λευκά και μπλε. Άντε και λίγο γκρίζα καμιά φορά. Όταν ήμασταν παιδιά μας αρκούσε ένα ζευγάρι πέδιλα και μακό ρούχα, μια αυλή, λίγες καρέκλες, η γιαγιά και ο παππούς, μια παρέα και πολλά φρέσκα λουλούδια.

Ενα ταξίδι στη Σαντορίνη λοιπόν, σε όποια στιγμή της ζωής σου και αν το κάνεις, θα σε "βομβαρδίσει" με τέτοιες εικόνες, με γλυκιές αναμνήσεις του παρελθόντος.

Τα σκουπισμένα σοκάκια, οι γλάστρες από τους παλιούς τσίγκινους τενεκέδες, τα γεράνια, όλα θυμίζουν καλοκαιρινό μεσημέρι, Ελληνικού χωριού. Από την ώρα που ο επισκέπτης θα πλησιάσει στο λιμάνι της, φαντάζει επιβλητικό και πρωτόγνωρο το φυσικό τοπίο. Αλλιώτικα χώματα, αλλιώτικα χρώματα, το ένα μπλεγμένο με το άλλο, απότομες κοψιές της γης μέσα στη θάλασσα - ή μήπως το αντίθετο; Σε κανένα άλλο τόπο το μαύρο χρώμα δεν είναι τόσο γαλήνιο, τόσο χαλαρωτικό.

Εδώ το μαύρο δεν τρομάζει το μάτι, αντίθετα το κάνει να κοιτά ακόμα παραπέρα, με διερευνητική διάθεση. Από νωρίς την Ανοιξη, η Σαντορίνη βγάζει τα γιορτινά της. Όχι μόνο για να "υποδεχθεί" τα φασαριόζικα γκρουπ των τουριστών, που μιλούν όλου του κόσμου τις γλώσσες, αλλά για να μετέχει κι αυτή στο Θείο Δράμα του Πάσχα. Οι πλαγιές της, εκτός από τα μαύρα και κόκκινα χρώματα, φωτίζονται από τις αυθάδικες πινελιές των αγριολούλουδων, που πεισματικά φουντώνουν ακόμα και στα σημεία που μόνο πέτρωμα θαρρείς πως υπάρχει. Σε άλλα, πιο επίπεδα χώματα, τα αμπελάκια της Σαντορίνης, περίτεχνα καμωμένα σαν καλάθια. Στρογγυλά, χαμηλωμένα στο έδαφος, λες και διστάζουν να σηκώσουν ανάστημα. Δεν μακραίνουν σχεδόν καθόλου από το χώμα, αυτό άλλωστε θα αγκαλιάσει τους κιμπάρικους καρπούς τους.

Αυτοί που θα δώσουν αργότερα στους γεωργούς την ύλη για τα ξακουστά κρασιά του νησιού, όπως το βινσάντο, το αθήρι κ.α. Η βόλτα στην Οία είναι μια αναζωογονητική εμπειρία. Η καλύτερη στιγμή είναι το απόγευμα, ώστε να έχει πέσει λίγο ο ήλιος και να μπορεί κανείς καλύτερα να απολαμβάνει τα χρώματα που τον περιβάλλουν. Η Οία είναι γνωστή για τη θέα προς το ηλιοβασίλεμα, το οποίο καθημερινά αποτελεί το νούμερο ένα αξιοθέατο, με τα εκτυφλωτικά πορτοκαλί χρώματά του.

Η περιήγηση στα σοκάκια όμως δίνει μια ακόμη πιο ολοκληρωμένη αίσθηση, καθώς όλα τα ερεθίσματα δένουν μεταξύ τους. Το λευκό των σκαλοπατιών, το αεράκι που δροσίζει και φέρνει αρώματα λουλουδιών και φρεσκομαγειρεμένου φαγητού, ο ήλιος που πέφτει. Και μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο κόσμος που δε σταματά να βγάζει φωτογραφίες, να γελά και να "ρουφά" τις στιγμές.

Τα μαγαζιά της Οίας είναι πολύ ενδιαφέροντα, με την πλειοψηφία τους να προσφέρουν προϊόντα επώνυμα και είδη υψηλής καλλιτεχνικής αξίας. Το στιλ τους τις περισσότερες φορές είναι εναρμονισμένο με την αρχιτεκτονική της περιοχής, με το σχεδιασμό που έχουν ακολουθήσει και τα καταλύματα.

Τοπικές πινελιές, λευκά μπαλκόνια, απλές γραμμές, θόλοι, φεγγίτες, στενά σκαλιά, χρώματα που δεν ξεφεύγουν από το λευκό, το μπλε, το τιρκουάζ (σε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες περιπτώσεις), αλλά και από όλη την παλέτα της χώρας.

Το φαγητό στη Σαντορίνη είναι επίσης μία ξεχωριστή, μοναδική εμπειρία. Υπάρχουν γραφικά, σπιτικού στιλ ταβερνάκια, όπως το "Κρινάκι" στη Φοινικιά, στο οποίο κανείς θα φάει πολύ καλά, μέσα σε ένα περιβάλλον που θα θυμίσει την ατμόσφαιρα παλιού σαντορινιού σπιτιού. Η "Lotza" στην Οία, με την εξαιρετική της θέα και το φιλικό σέρβις προτείνει πιάτα εμπνευσμένα από την τοπική κουζίνα, με σαφείς μοντέρνες επιρροές όμως. Το "Feredini" (Οία) αποδεικνύεται ένα ταξίδι στο μαγικό κόσμο της γαστρονομίας, που κάνει… νηστεύσαντες να αμαρτήσουν!

Επιμέλεια: Γιούλα Σαρδέλη