Tο φρουριακό αυτό συγκρότημα το έχτισε πριν 180 περίπου χρόνια ο αρχηγός της γενιάς των Καπετανάκηδων, Καπετάν Γεωργάκης Καπετανάκης.

Το φρούριο παρουσιάζει τραπεζόσχημη κάτοψη, μέσων διαστάσεων 26,40μ. πλάτους και 30μ. μήκους.

Το σχήμα καταλήγει σε οξεία γωνία που ενισχύεται με έναν πύργο. Ένας δεύτερος ψηλότερος πύργος ενισχύει την κύρια πύλη εισόδου. Πρόκειται για τον κύριο Πύργο των Καπετανάκηδων. Ο οχυρωμένος περίβολος με συνολικό πλάτος 60 εκατοστά και πάνω από εκατό πολεμίστρες, ενισχύεται στις τρεις γωνίες με προεξέχοντες πύργους κυκλοτερείς. Στο εσωτερικό του περιβόλου υπάρχουν δύο γραμμικά κτίσματα. Πιθανόν να αποτελούσαν την κυρίως κατοικία και βοηθητικά κτίσματα από όπου μπορούσαν οι αμυνόμενοι να χτυπήσουν τον εχθρό από τις επάλξεις των αντιστοίχων πλευρών του περιβόλου. Στην ίδια εσωτερική αυλή περιλαμβάνεται μια μικρή εκκλησία, πιθανόν του Προφήτη Ηλία. Για την ύδρευση είχαν σκαφτεί δύο υπόγειες δεξαμενές που συγκέντρωναν το βρόχινο νερό από τα δώματα των δύο επιμηκών κτισμάτων του κάστρου. Στο Πετροβούνι έβρισκε φιλοξενία ο διάσημος κλεφτοαρματωλός Ζαχαρίας Μπαρμπιτσιώτης. Το 1800 έμεινε στο Πετροβούνι και ο Δημήτριος Παπατσώνης. Εκεί βρήκε καταφύγιο και ο Αθανάσιος Δαγρές.Το 1816 κυνηγημένος από τους Τούρκους εκεί βρήκε άσυλο και ο Θάνος Κανακάρης. Πριν την Επανάσταση εκεί είχαν φιλοξενηθεί ο Αναγνωσταράς και οι Δεληγιάννηδες. Το 1825 που ο Ιμπραήμ πήρε την Καλαμάτα, στο Πετροβούνι συγκεντρώθηκαν οι Καπεταναίοι της Μάνης και της Μεσσηνίας καθώς και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης. Το 1826, κατά τη Μάχη της Βέργας, το Πετροβούνι έγινε ένα από τα κέντρα ανεφοδιασμού των υπερασπιστών της. Το Κάστρο των Καπετανιάνων δεν μπαρουτοκαπνίστηκε ποτέ διότι ποτέ δεν το εζύγωσε Τούρκικο ποδάρι.

Η οικογένεια των Καπετανάκηδων έδωσε αίμα και χρήμα για τον Ιερό Αγώνα του 1821. Μαζί με τους Μαυρομιχαλαίους και άλλους Μανιάτες πήραν μέρος στην απελευθέρωση της Καλαμάτας στις 23 Μαρτίου του 1821.

Βίντεο: George Bouras - Πληροφορίες από: mani.org