Κάθε ηλιοβασίλεμα στην Καλαμάτα είναι ταυτισμένο με την ημέρα που φεύγει αλλά και με τη νύχτα που έρχεται. Αυτή η αίσθηση του εφήμερου, του χρόνου που περνά, της νομοτελειακής διαδοχής των ωρών, των ημερών, η αδιάκοπη ροή του χρόνου, αφήνει τη δική της σφραγίδα στην παλέτα του δειλινού. Κάτι τελειώνει, κάτι αρχίζει.
Όλα τελειώνουν κι όλα αρχίζουν πάλι, καθώς ο ήλιος συνεχίζει το αέναο ταξίδι του από την ανατολή στη δύση και πάλι στην ανατολή.
Αυτή την εποχή δε, που διανύουμε τα... μονοπάτια του φθινοπώρου, οι αποχρώσεις του είναι τόσο ιδιαίτερες που σε κάνουν να τις χαζεύεις με τις ώρες, απαθανατίζοντας τες φυσικά...
Πάρτε μια γεύση:
Φωτό εξωφύλλου - teo_loul
